Woensdagochtend, kwart voor 8. Ik word net wakker en ik pak even m'n telefoon en bekijk Facebook om te zien of ik wat leuks heb gemist. Scroll, scroll.. Plots zie ik een gedeeld bericht van mijn ex-schoonzus; mijn nichtje wordt vermist. Natuurlijk ben ik meteen wakker, kleed me aan om mijn moeder te bellen, maar voor ik de kans krijg, belt zij mij al. "Ik las het al op facebook", zeg ik meteen tegen haar.
Het bericht heb ik direct gedeeld op Facebook en deze werd meerdere malen verder gedeeld.
Onze dag ging verder en we gingen met de kinderen naar een indoor speelhal, al kon ik mijn gedachten er niet van af halen. Als er maar niks ergs is gebeurd, als er maar niks ergs is gebeurd, herhaalde ik als een mantra in mijn hoofd. Gelukkig kreeg ik een paar uur later het verlossende telefoontje; mijn nichtje was in goede gezondheid gevonden. Een last viel van me af; als moeder zijnde moet je er niet aan denken dat zoiets met jouw kind gebeurt, toch?
Enzo was moe -tijd voor zijn dutje- en ik was met hem alvast naar huis gegaan. De kleine man was meteen vertrokken zodra zijn hoofd het matras raakte en ik was ook moe, dus ik besloot even op de bank te liggen. Maar echt rustig in mijn hoofd was ik niet. Ik moest denken aan iets wat ik 15 jaar geleden zelf heb gedaan; ik was namelijk ook weggelopen.
Destijds zat ik in een moelijke periode waarbij ik nogal op mezelf was, om op mijn manier het verlies van mijn vader te verwerken. Ik had een jongen ontmoet en sprak regelmatig met hem af. Op een dag was ik naar hem toe gegaan, en bleef die nacht slapen. En die nacht daarna.. en daarna.. Dagen gingen voorbij en de dagen werden weken en de weken werden maanden. Een half jaar nadat ik weg was gegaan uit Rotterdam ontving ik via via een kaart. Van mijn moeder. Ze schreef dat ze zich zorgen maakte en hoopte dat alles goed met me was. Ik heb alle moed verzameld en contact opgenomen en was sinds lange tijd weer terug langs huis.
Nu, 15 jaar later, is mijn moeder een van de belangrijkste personen in mijn leven en deel ik alles met haar, al het lief en leed wat ik toen niet durfde en waarvoor ik weg was gelopen. We hebben nu een erg hechte band en ik bel haar zo vaak mogelijk, ook als ik niets te vertellen heb. En nu besef ik -nog meer dan eerst- hoeveel pijn ik haar toen heb gedaan. Hoe erg het voor haar geweest moet zijn om niet te weten waar haar jongste kind is en of ze wel in orde is.
Ik hoop dat ik het in de afgelopen 15 jaar goed heb gemaakt met haar en dat ze het mij heeft vergeven (al weet ik ergens natuurlijk dat ze dat heeft gedaan). Ik hoop dat ze weet dat het me vreselijk spijt. En ik hoop dat ze weet hoeveel ik van haar hou...
Het bericht heb ik direct gedeeld op Facebook en deze werd meerdere malen verder gedeeld.
Onze dag ging verder en we gingen met de kinderen naar een indoor speelhal, al kon ik mijn gedachten er niet van af halen. Als er maar niks ergs is gebeurd, als er maar niks ergs is gebeurd, herhaalde ik als een mantra in mijn hoofd. Gelukkig kreeg ik een paar uur later het verlossende telefoontje; mijn nichtje was in goede gezondheid gevonden. Een last viel van me af; als moeder zijnde moet je er niet aan denken dat zoiets met jouw kind gebeurt, toch?
Enzo was moe -tijd voor zijn dutje- en ik was met hem alvast naar huis gegaan. De kleine man was meteen vertrokken zodra zijn hoofd het matras raakte en ik was ook moe, dus ik besloot even op de bank te liggen. Maar echt rustig in mijn hoofd was ik niet. Ik moest denken aan iets wat ik 15 jaar geleden zelf heb gedaan; ik was namelijk ook weggelopen.
Destijds zat ik in een moelijke periode waarbij ik nogal op mezelf was, om op mijn manier het verlies van mijn vader te verwerken. Ik had een jongen ontmoet en sprak regelmatig met hem af. Op een dag was ik naar hem toe gegaan, en bleef die nacht slapen. En die nacht daarna.. en daarna.. Dagen gingen voorbij en de dagen werden weken en de weken werden maanden. Een half jaar nadat ik weg was gegaan uit Rotterdam ontving ik via via een kaart. Van mijn moeder. Ze schreef dat ze zich zorgen maakte en hoopte dat alles goed met me was. Ik heb alle moed verzameld en contact opgenomen en was sinds lange tijd weer terug langs huis.
Nu, 15 jaar later, is mijn moeder een van de belangrijkste personen in mijn leven en deel ik alles met haar, al het lief en leed wat ik toen niet durfde en waarvoor ik weg was gelopen. We hebben nu een erg hechte band en ik bel haar zo vaak mogelijk, ook als ik niets te vertellen heb. En nu besef ik -nog meer dan eerst- hoeveel pijn ik haar toen heb gedaan. Hoe erg het voor haar geweest moet zijn om niet te weten waar haar jongste kind is en of ze wel in orde is.
Ik hoop dat ik het in de afgelopen 15 jaar goed heb gemaakt met haar en dat ze het mij heeft vergeven (al weet ik ergens natuurlijk dat ze dat heeft gedaan). Ik hoop dat ze weet dat het me vreselijk spijt. En ik hoop dat ze weet hoeveel ik van haar hou...