Van sushi tot kaasfondue, van saté kambing tot pannenkoeken, van Burger King tot kalfsoester. Als er iets is waar je mij blij mee maakt, dan is het eten. En dan ook bijna alles wat eetbaar is. Zo heeft mijn allerliefste mijn hart verovert door mij als eerste date mee uit eten te nemen naar de Burger King. En als je aan mijn vrienden en collega's vraagt wat mijn favoriete bezigheid is, dan zeggen ze meteen "eten!". Vooral tijdens mijn zwangerschappen had ik er een handje van; na mijn eigen avond eten nog even bij vriendinnen op bezoek die nog aan de pannenkoeken gingen en dan zelf ook nog 2 (of 3?) kaaspannenkoeken wegwerken met alle gemak van de wereld. Of zelfs een kwartier voor ik van mijn tweede beviel heb ik nog snel een saucijzenbroodje opgepeuzeld, want ja, mama had trek.
Ik ben natuurlijk half indisch en tja, het eerste wat je leert, is dat je goed en veel moet eten. Wanneer we naar opa en oma gingen en we praktisch onze jassen nog uit moesten doen, beval oma al dat we moesten eten. "Makan, makan", riep ze dan. Nou, reken maar dat je minimaal twee keer opschepte! En deed je dat niet, dan deed oma dat wel!
Omdat wij het vroeger thuis niet zo breed hadden, en mijn moeder van haar moeder had geleerd hoe je van weinig ingrediënten iets heel uitgebreid kon maken, denk ik dat ik daarom van huis uit heb geleerd om (lekker) eten te waarderen. Een boterham met pindakaas werd met een beetje suiker omgetoverd tot een feestlunch, en macaroni met stukjes rookworst in plaats van gehakt was mijn lievelings-avondeten. Toetjes -gewoon simpele vla of yoghurt- waren een echte traktatie, en ik smulde van elke hap. En oh jee, slagroom? Nou, dan was het echt feest!
Mijn kinderen zijn (nog) wat moeilijke eters. Zoëy is een echte boer, want wat ze niet kent, eet ze niet. Maar als ik er "papa-" of "mama-" voor zet, dus papa-gehaktbal of mama-kip, dan begint ze het steeds vaker te eten. Enzo daarentegen is een echte carnivoor, fruit krijg ik er bij hem met geen mogelijkheid in. Maar ook daar beginnen trucjes steeds beter bij te werken, dus ook dat komt goed.
Eén ding hebben ze zeker weten van mij overgenomen; mayonaise! Ik eet het liefst mayonaise met patat, en mijn kleine minions stappen in mijn voetsporen (al mogen ze niet zoveel als mama). En een goed alternatief is appelmoes, daar kan je je aardappel, patatje of sperzieboon ook goed in dopen. Nu maakt Enzo er nog een rommeltje van, maar appelmoes staat bij ons standaard op tafel. Gelukkig zijn ze allebei gek op broccoli, bloemkool en sperziebonen, dus aan goed eten geen gebrek.
Gelukkig hebben wij het goed en hoef ik in principe met boodschappen niet na te denken wat ik wel en niet kan kopen. Ik kan mijn kinderen alles te eten geven waar ikzelf als klein meisje van uit m'n dak ging als mijn ouders het een keer konden veroorloven. Hopelijk waarderen mijn kinderen al het lekkers (en dan heb ik het niet alleen over snoep, maar voornamelijk het dagelijkse eten), en vinden ze het niet allemaal vanzelfsprekend. Hopelijk heb ik het als ouder toch goed gedaan. Dank je wel, pap en mam, terima kasih, oma.
Ik ben natuurlijk half indisch en tja, het eerste wat je leert, is dat je goed en veel moet eten. Wanneer we naar opa en oma gingen en we praktisch onze jassen nog uit moesten doen, beval oma al dat we moesten eten. "Makan, makan", riep ze dan. Nou, reken maar dat je minimaal twee keer opschepte! En deed je dat niet, dan deed oma dat wel!
Omdat wij het vroeger thuis niet zo breed hadden, en mijn moeder van haar moeder had geleerd hoe je van weinig ingrediënten iets heel uitgebreid kon maken, denk ik dat ik daarom van huis uit heb geleerd om (lekker) eten te waarderen. Een boterham met pindakaas werd met een beetje suiker omgetoverd tot een feestlunch, en macaroni met stukjes rookworst in plaats van gehakt was mijn lievelings-avondeten. Toetjes -gewoon simpele vla of yoghurt- waren een echte traktatie, en ik smulde van elke hap. En oh jee, slagroom? Nou, dan was het echt feest!
Mijn kinderen zijn (nog) wat moeilijke eters. Zoëy is een echte boer, want wat ze niet kent, eet ze niet. Maar als ik er "papa-" of "mama-" voor zet, dus papa-gehaktbal of mama-kip, dan begint ze het steeds vaker te eten. Enzo daarentegen is een echte carnivoor, fruit krijg ik er bij hem met geen mogelijkheid in. Maar ook daar beginnen trucjes steeds beter bij te werken, dus ook dat komt goed.
Eén ding hebben ze zeker weten van mij overgenomen; mayonaise! Ik eet het liefst mayonaise met patat, en mijn kleine minions stappen in mijn voetsporen (al mogen ze niet zoveel als mama). En een goed alternatief is appelmoes, daar kan je je aardappel, patatje of sperzieboon ook goed in dopen. Nu maakt Enzo er nog een rommeltje van, maar appelmoes staat bij ons standaard op tafel. Gelukkig zijn ze allebei gek op broccoli, bloemkool en sperziebonen, dus aan goed eten geen gebrek.
Gelukkig hebben wij het goed en hoef ik in principe met boodschappen niet na te denken wat ik wel en niet kan kopen. Ik kan mijn kinderen alles te eten geven waar ikzelf als klein meisje van uit m'n dak ging als mijn ouders het een keer konden veroorloven. Hopelijk waarderen mijn kinderen al het lekkers (en dan heb ik het niet alleen over snoep, maar voornamelijk het dagelijkse eten), en vinden ze het niet allemaal vanzelfsprekend. Hopelijk heb ik het als ouder toch goed gedaan. Dank je wel, pap en mam, terima kasih, oma.