Al vanaf kleins af aan was het mijn wens om moeder te worden, en toen ik op mijn 29e tot de ontdekking kwam dat ik in verwachting was, kon ik mijn geluk niet op! Er groeide een kindje in mijn buik, al was het nu nog zo groot als een erwt, ik werd moeder. Natuurlijk wist ik dat een zwangerschap niet over rozen zou gaan -misselijkheid, hormonen, bekkeninstabiliteit- ik had alleen nooit van mijn leven verwacht dat mijn zwangerschap zo erg zwaar en pijnlijk zou zijn. Niet alleen lichamelijk, maar vooral mentaal.
Al vanaf mijn 9e week begon mijn buik te groeien. Hetzij mijn darmen, hetzij mijn baarmoeder; ik kon het al heel snel niet meer verbergen. Een collega maakte een gemene opmerking naar me toe, dat ik “gewoon mijn buik uitzette, je kan niet nu al zien dat je zwanger bent, je stelt je aan”. Het deed me pijn dat iemand dat zei, en niet gewoon blij voor me was. Toen ik na die werkdag thuis kwam, vrat het nog steeds aan me en ik moest er van huilen. “Welkom in de wondere wereld van de hormonen”, dacht ik even later bij mezelf. Ook mijn man merkte dat ik last had van stemmingswisselingen, maar ik had niet kunnen voorzien dat het erger zou worden.
Ik voelde me steeds depressiever worden, zat steeds slechter in mijn vel en op mijn werk trok ik me alles aan wat er tegen en over me werd gezegd. Huilen werd een dagelijkse bezigheid en ik genoot met de dag minder van het feit dat ik zwanger was. En ruzie maken met mijn allerliefste ging vanzelf, terwijl hij zijn uiterste best deed om mij elke dag te troosten. Op een dag was ik zelfs zo erg van slag en de weg kwijt dat ik met een slagersmes in mijn handen heb gestaan en dreigde in mijn buik te steken -mijn baby maakte mijn leven kapot, ik was niet geschapen voor het moederschap. En het enige wat mijn allerliefste kon doen, was toekijken en hopen dat ik het niet deed.
Toen ik 3 maanden zwanger was, besloot ik naar de huisarts te gaan. De dokter concludeerde dat mijn hormoonspiegel dusdanig van slag was door de zwangerschap, dat ik in een depressie was geraakt. Hij introduceerde me met een psychologe die gespecialiseerd was in het helpen van zwangere vrouwen. Nu heb ik mijn bordje vol van psychologen en psychiaters, maar ik waagde de gok.
Wat een lieve vrouw, vanaf het moment dat ik in haar kantoor zat straalde ze een en al vertrouwen en rust uit, en ik had eindelijk het gevoel dat ik werd begrepen en niet voor gek verklaard werd. In tegenstelling tot mijn werk, want daar waren ze niet erg bekend met het fenomeen “depressief door zwangerschap”; bekkeninstabiliteit bijvoorbeeld was wel zichtbaar en veel voorkomend, dus dat kon wel. Dat ik me in het begin ziek had gemeld vanwege de depressie, geloofden ze niet, zelfs niet na een briefje van de dokter en de psychologe. En “gelukkig” kreeg ik met 4 maanden ook enorm last van bekkeninstabiliteit, waardoor ze mijn ziekmelding wel “geloofden”.
Ik ben een half jaar lang in therapie geweest bij Merel, we hebben veel gepraat, ik heb veel gehuild, en ze toonde veel begrip. Ik was niet gek, ik was ziek. Helaas duurde het erg lang voor ik dat besefte en heb ik het mijn allerliefste erg moeilijk gemaakt, maar zonder mijn therapeute had de zwangerschap een (grotere) hel geweest.
Vanwege de bekkeninstabiliteit kon ik snel niet meer lopen, en de pijn hiervan werd met de dag meer ondraaglijk. In overleg met de verloskundigen en het ziekenhuis hebben we besloten dat ik ingeleid zou worden met 39 weken. Ik was zo eigenwijs om het zo lang mogelijk zonder verdoving te proberen, waardoor het 16 uur duurde voor ik eindelijk was bevallen van onze mooie dochter. En na één blik op mijn kleine meisje waren al mijn problemen voorbij. Hier deed ik het voor, en hoewel ik me zo ontzettend schuldig voel dat ik met dat mes in mijn handen heb gestaan, prijs ik mezelf zo ontzettend gelukkig dat ik de mama ben van dit kleine wezentje.
Zonder haar was mijn leven niet compleet...
Al vanaf mijn 9e week begon mijn buik te groeien. Hetzij mijn darmen, hetzij mijn baarmoeder; ik kon het al heel snel niet meer verbergen. Een collega maakte een gemene opmerking naar me toe, dat ik “gewoon mijn buik uitzette, je kan niet nu al zien dat je zwanger bent, je stelt je aan”. Het deed me pijn dat iemand dat zei, en niet gewoon blij voor me was. Toen ik na die werkdag thuis kwam, vrat het nog steeds aan me en ik moest er van huilen. “Welkom in de wondere wereld van de hormonen”, dacht ik even later bij mezelf. Ook mijn man merkte dat ik last had van stemmingswisselingen, maar ik had niet kunnen voorzien dat het erger zou worden.
Ik voelde me steeds depressiever worden, zat steeds slechter in mijn vel en op mijn werk trok ik me alles aan wat er tegen en over me werd gezegd. Huilen werd een dagelijkse bezigheid en ik genoot met de dag minder van het feit dat ik zwanger was. En ruzie maken met mijn allerliefste ging vanzelf, terwijl hij zijn uiterste best deed om mij elke dag te troosten. Op een dag was ik zelfs zo erg van slag en de weg kwijt dat ik met een slagersmes in mijn handen heb gestaan en dreigde in mijn buik te steken -mijn baby maakte mijn leven kapot, ik was niet geschapen voor het moederschap. En het enige wat mijn allerliefste kon doen, was toekijken en hopen dat ik het niet deed.
Toen ik 3 maanden zwanger was, besloot ik naar de huisarts te gaan. De dokter concludeerde dat mijn hormoonspiegel dusdanig van slag was door de zwangerschap, dat ik in een depressie was geraakt. Hij introduceerde me met een psychologe die gespecialiseerd was in het helpen van zwangere vrouwen. Nu heb ik mijn bordje vol van psychologen en psychiaters, maar ik waagde de gok.
Wat een lieve vrouw, vanaf het moment dat ik in haar kantoor zat straalde ze een en al vertrouwen en rust uit, en ik had eindelijk het gevoel dat ik werd begrepen en niet voor gek verklaard werd. In tegenstelling tot mijn werk, want daar waren ze niet erg bekend met het fenomeen “depressief door zwangerschap”; bekkeninstabiliteit bijvoorbeeld was wel zichtbaar en veel voorkomend, dus dat kon wel. Dat ik me in het begin ziek had gemeld vanwege de depressie, geloofden ze niet, zelfs niet na een briefje van de dokter en de psychologe. En “gelukkig” kreeg ik met 4 maanden ook enorm last van bekkeninstabiliteit, waardoor ze mijn ziekmelding wel “geloofden”.
Ik ben een half jaar lang in therapie geweest bij Merel, we hebben veel gepraat, ik heb veel gehuild, en ze toonde veel begrip. Ik was niet gek, ik was ziek. Helaas duurde het erg lang voor ik dat besefte en heb ik het mijn allerliefste erg moeilijk gemaakt, maar zonder mijn therapeute had de zwangerschap een (grotere) hel geweest.
Vanwege de bekkeninstabiliteit kon ik snel niet meer lopen, en de pijn hiervan werd met de dag meer ondraaglijk. In overleg met de verloskundigen en het ziekenhuis hebben we besloten dat ik ingeleid zou worden met 39 weken. Ik was zo eigenwijs om het zo lang mogelijk zonder verdoving te proberen, waardoor het 16 uur duurde voor ik eindelijk was bevallen van onze mooie dochter. En na één blik op mijn kleine meisje waren al mijn problemen voorbij. Hier deed ik het voor, en hoewel ik me zo ontzettend schuldig voel dat ik met dat mes in mijn handen heb gestaan, prijs ik mezelf zo ontzettend gelukkig dat ik de mama ben van dit kleine wezentje.
Zonder haar was mijn leven niet compleet...