Wat gaat de tijd snel.. Zoëy is al bijna 5 en ik kan me het moment van de test nog zo goed voor de geest halen. Maandag 15 februari 2010. Ik was klaar met werken, liep door de Albert Heijn naar de parkeergaragae en dacht "laat ik voor de zekerheid een test halen". Mijn allerliefste had late dienst, dus ik kwam in een leeg huis thuis. "Even die test doen, dan weet ik dat ik niet zwanger ben", zei ik tegen mezelf. Maar al snel verschenen er toch echt 2 streepjes; ik was zwanger, meteen na onze eerste poging.
Van schrik liep ik naar de tuin en stak een sigaret op. Ja stommeling, dat moet je niet doen, dacht ik en doofde hem meteen weer. Ik pakte mijn telefoon en belde mijn allerliefste. Eén keer over, twee keer over... maar hij nam niet op. Ok, rustig adem halen... M'n moeder bellen, dat was het eerste wat er daarna in mij op kwam. Mijn moeder neemt altijd op, maar je raadt het al, dit keer natuurlijk niet. Mijn allerliefste weer proberen, maar nee, hij nam weer niet op. Toen heb ik mijn beste vriendin gebeld, maar ook die kreeg ik niet te pakken. Ik werd gek van de stress en bedacht me dat mijn moeder misschien bij mij broer was, en daarom belde ik hem. Ja, hij nam wel op -hè hè, eindelijk iemand aan de lijn-, en ik vroeg of onze moeder bij hem was.
"Nee, ma is hier niet, is er iets aan de hand?". "Nee, euh ja, euh nou... euh... ik ben zwanger!". Mijn broer was even stil en ik ging verder. "Ik krijg Wouter niet te pakken en mama ook niet, en ik moest het kwijt, ik heb net de test gedaan en ja... nu ben jij de eerste die het weet...". Ik hoorde mijn broer lachen zoals alleen een grote broer vol trots kan lachen, en hij feliciteerde me. Op dat moment hoorde ik een andere oproep binnen komen, dus ik zei gedag en nam het andere gesprek aan; mijn moeder. Ik vertelde haar wat ik mijn broer ook vertelde en mijn moeder was door het dolle heen! Ze zei dat ze snel op ging hangen, zodat ik de aanstaande papa weer kon bellen. Maar voor ik de kans had, belde hij mij al.
"Hey schatje, je had gebeld?" vroeg hij. "Ja... zit je?" ... "Ik heb een test gedaan... je wordt papa...". Er brak een korte stilte, al voelde het -hoe cliché- als een eeuwigheid. "Oh... ja... weet je het zeker?" Ik antwoordde met een duidelijke ja. "Hè, had je niet kunnen wachten tot ik thuis was?" Hij was bijna klaar met zijn dienst en zou snel naar huis komen. Intussen belde mijn beste vriendin mij ook terug en haar had ik ook het blije nieuws verteld.
En nu is mijn kleine meid alweer bijna 5. Volgend schooljaar gaat ze naar groep 2. Wat gaat dat hard, gisteren gaf ik haar nog de fles en nu begint ze haar eigen ik te ontwikkelen.
Nu weet ik hoe andere moeders met wat grotere dochters zich voelen, hoe mooi en ook hoe moeilijk het is om je dochter te zien opgroeien tot een mooie jonge vrouw. Dit staat mij ook te wachten, al hoop ik dat ik nog heel even mag genieten van het kleine meisje wat 's avonds even met me knuffelt en zegt "ik hou van jou, mammie".
Van schrik liep ik naar de tuin en stak een sigaret op. Ja stommeling, dat moet je niet doen, dacht ik en doofde hem meteen weer. Ik pakte mijn telefoon en belde mijn allerliefste. Eén keer over, twee keer over... maar hij nam niet op. Ok, rustig adem halen... M'n moeder bellen, dat was het eerste wat er daarna in mij op kwam. Mijn moeder neemt altijd op, maar je raadt het al, dit keer natuurlijk niet. Mijn allerliefste weer proberen, maar nee, hij nam weer niet op. Toen heb ik mijn beste vriendin gebeld, maar ook die kreeg ik niet te pakken. Ik werd gek van de stress en bedacht me dat mijn moeder misschien bij mij broer was, en daarom belde ik hem. Ja, hij nam wel op -hè hè, eindelijk iemand aan de lijn-, en ik vroeg of onze moeder bij hem was.
"Nee, ma is hier niet, is er iets aan de hand?". "Nee, euh ja, euh nou... euh... ik ben zwanger!". Mijn broer was even stil en ik ging verder. "Ik krijg Wouter niet te pakken en mama ook niet, en ik moest het kwijt, ik heb net de test gedaan en ja... nu ben jij de eerste die het weet...". Ik hoorde mijn broer lachen zoals alleen een grote broer vol trots kan lachen, en hij feliciteerde me. Op dat moment hoorde ik een andere oproep binnen komen, dus ik zei gedag en nam het andere gesprek aan; mijn moeder. Ik vertelde haar wat ik mijn broer ook vertelde en mijn moeder was door het dolle heen! Ze zei dat ze snel op ging hangen, zodat ik de aanstaande papa weer kon bellen. Maar voor ik de kans had, belde hij mij al.
"Hey schatje, je had gebeld?" vroeg hij. "Ja... zit je?" ... "Ik heb een test gedaan... je wordt papa...". Er brak een korte stilte, al voelde het -hoe cliché- als een eeuwigheid. "Oh... ja... weet je het zeker?" Ik antwoordde met een duidelijke ja. "Hè, had je niet kunnen wachten tot ik thuis was?" Hij was bijna klaar met zijn dienst en zou snel naar huis komen. Intussen belde mijn beste vriendin mij ook terug en haar had ik ook het blije nieuws verteld.
En nu is mijn kleine meid alweer bijna 5. Volgend schooljaar gaat ze naar groep 2. Wat gaat dat hard, gisteren gaf ik haar nog de fles en nu begint ze haar eigen ik te ontwikkelen.
Nu weet ik hoe andere moeders met wat grotere dochters zich voelen, hoe mooi en ook hoe moeilijk het is om je dochter te zien opgroeien tot een mooie jonge vrouw. Dit staat mij ook te wachten, al hoop ik dat ik nog heel even mag genieten van het kleine meisje wat 's avonds even met me knuffelt en zegt "ik hou van jou, mammie".