Mijn vader was een brandweerman. Eentje in hart en nieren. Hij was begonnen bij de brandweer toen hij bij de luchtmacht zat en is na zijn diensttijd bij de vrijwillige brandweer gegaan in Nieuwerkerk a/d IJssel. Bijna 12,5 jaar heeft hij daar -tot aan zijn dood- trouw gezworen aan de brandweer, zijn tweede familie.
Hoe oud zal ik geweest zijn, een jaar of 9, denk ik. Het regende verschrikkelijk en mijn ouders en ik waren net klaar met boodschappen doen. Papa droeg 2 zware boodschappentassen en mijn moeder had mij aan haar hand. We liepen zo snel we konden naar de auto, maar toen... ging de pieper! Papa gaf mij en mijn moeder een kus en de boodschappen, rende naar de auto en reed weg. Daar stonden we dan, al snel doorweekt van de regen. Mijn moeder heeft de boodschappen met mij aan de hand lopend naar huis gebracht.
Oud en nieuw, een spannende avond. Voor de meeste kinderen vanwege het laat mogen opblijven, maar voor mij vanwege de vraag of papa z'n pieper wel of niet af zou gaan en zo ja, of hij om 12 uur weer thuis zou zijn. Een van de oudjaarsavonden hoefde hij gelukkig niet weg, en daarom besloot hij mij een lesje "veilig vuurwerk afsteken" te geven. Nu ben ik al een held op sokken, maar na die avond durf ik tot op de dag van vandaag niet naar buiten tijdens vuurwerk; alle gruwelijke verhalen van handen en ogen die door vuurwerk af- en uitgerukt waren passeerden die avond de revue. Volgens mij heb ik die avond één rotje afgestoken en ben ik bang naar binnen gerend!
September 1996, ik was net klaar met een danswedstrijd en had zowel bij Ballroom als bij Latin de eerste plaats behaald. Trots belde ik naar mijn vader die in het ziekenhuis lag om het goede nieuws te vertellen. Mijn vader had alleen net een chemo gehad en het enige wat hij kon zeggen was "ja.." en "ok..". Mijn hart brak, maar ik ben direct door gegaan naarhet ziekenhuis om hem mij bekers te laten zien. Het was bezoekuur en er waren een paar brandweermaatjes op bezoek. Mijn vader zat rechtop in zijn bed en toen ik binnen kwam en hem mijn bekers gaf, zette hij ze neer op zijn bedkastje en zei hij vol trots tegen zijn maatjes: "Kijk eens, mijn dochter heeft gewonnen!". Het leek wel alsof hij niet ziek was. Zijn maatjes feliciteerden mij en na een kwartier gingen ze weer weg. Op het moment dat de laatste persoon de deur uit stapte, zakte hij weer in elkaar en was bijna niet aanspreekbaar. Papa vertelde me dat hij aan niemand wilde laten merken hoe ziek hij was en hoe beroerd hij zich voelde.
11 November 1997. Mama, m'n broer en ik zaten in de auto. Papa zat in de auto voor ons. We reden langzaam van huis weg. Ik huilde zacht, mama hield mijn hand beet en m'n broer weer die van mama. We sloegen ergens rechtsaf een weggetje in. Ik keek naar buiten en daar stonden ze. Papa z'n brandweermaatjes. Vanuit de hele regio, een stuk of 50, 60 misschien. Ze stonden in een hage en salueerden terwijl de wagen met de kist van papa tussen hen door reed. Het was indrukwekkend en hartverwarmend. Ze waren er allemaal om papa de laatste eer te bewijzen. De dienst was mooi en vol liefde. Mensen vertelden nog iets over papa en zelfs de burgemeester wilde nog wat kwijt. Toen werd de kist dicht gedaan, door mijn broer en door de brandweermaatjes. De jongens hebben papa op hun schouders gedragen naar zijn laatste rustplaats, en hier en daar zag ik tranen over hun wangen lopen. Ik had mijn papa verloren, en zij een broer.
Het is nu bijna 18 jaar geleden dat we papa hebben verloren en ik mis hem nog elke dag. Maar ik weet dat hij nog over me waakt, want ook al ben ik nu 34 en heb ik mijn eigen gezin, ik zal altijd zijn kleine meid zijn.
Hoe oud zal ik geweest zijn, een jaar of 9, denk ik. Het regende verschrikkelijk en mijn ouders en ik waren net klaar met boodschappen doen. Papa droeg 2 zware boodschappentassen en mijn moeder had mij aan haar hand. We liepen zo snel we konden naar de auto, maar toen... ging de pieper! Papa gaf mij en mijn moeder een kus en de boodschappen, rende naar de auto en reed weg. Daar stonden we dan, al snel doorweekt van de regen. Mijn moeder heeft de boodschappen met mij aan de hand lopend naar huis gebracht.
Oud en nieuw, een spannende avond. Voor de meeste kinderen vanwege het laat mogen opblijven, maar voor mij vanwege de vraag of papa z'n pieper wel of niet af zou gaan en zo ja, of hij om 12 uur weer thuis zou zijn. Een van de oudjaarsavonden hoefde hij gelukkig niet weg, en daarom besloot hij mij een lesje "veilig vuurwerk afsteken" te geven. Nu ben ik al een held op sokken, maar na die avond durf ik tot op de dag van vandaag niet naar buiten tijdens vuurwerk; alle gruwelijke verhalen van handen en ogen die door vuurwerk af- en uitgerukt waren passeerden die avond de revue. Volgens mij heb ik die avond één rotje afgestoken en ben ik bang naar binnen gerend!
September 1996, ik was net klaar met een danswedstrijd en had zowel bij Ballroom als bij Latin de eerste plaats behaald. Trots belde ik naar mijn vader die in het ziekenhuis lag om het goede nieuws te vertellen. Mijn vader had alleen net een chemo gehad en het enige wat hij kon zeggen was "ja.." en "ok..". Mijn hart brak, maar ik ben direct door gegaan naarhet ziekenhuis om hem mij bekers te laten zien. Het was bezoekuur en er waren een paar brandweermaatjes op bezoek. Mijn vader zat rechtop in zijn bed en toen ik binnen kwam en hem mijn bekers gaf, zette hij ze neer op zijn bedkastje en zei hij vol trots tegen zijn maatjes: "Kijk eens, mijn dochter heeft gewonnen!". Het leek wel alsof hij niet ziek was. Zijn maatjes feliciteerden mij en na een kwartier gingen ze weer weg. Op het moment dat de laatste persoon de deur uit stapte, zakte hij weer in elkaar en was bijna niet aanspreekbaar. Papa vertelde me dat hij aan niemand wilde laten merken hoe ziek hij was en hoe beroerd hij zich voelde.
11 November 1997. Mama, m'n broer en ik zaten in de auto. Papa zat in de auto voor ons. We reden langzaam van huis weg. Ik huilde zacht, mama hield mijn hand beet en m'n broer weer die van mama. We sloegen ergens rechtsaf een weggetje in. Ik keek naar buiten en daar stonden ze. Papa z'n brandweermaatjes. Vanuit de hele regio, een stuk of 50, 60 misschien. Ze stonden in een hage en salueerden terwijl de wagen met de kist van papa tussen hen door reed. Het was indrukwekkend en hartverwarmend. Ze waren er allemaal om papa de laatste eer te bewijzen. De dienst was mooi en vol liefde. Mensen vertelden nog iets over papa en zelfs de burgemeester wilde nog wat kwijt. Toen werd de kist dicht gedaan, door mijn broer en door de brandweermaatjes. De jongens hebben papa op hun schouders gedragen naar zijn laatste rustplaats, en hier en daar zag ik tranen over hun wangen lopen. Ik had mijn papa verloren, en zij een broer.
Het is nu bijna 18 jaar geleden dat we papa hebben verloren en ik mis hem nog elke dag. Maar ik weet dat hij nog over me waakt, want ook al ben ik nu 34 en heb ik mijn eigen gezin, ik zal altijd zijn kleine meid zijn.