Zoëy: een energiek meisje van bijna 5 die vaak last heeft van pannenkoeken in haar oren.
Enzo: een knuffelig jongetje van bijna 2 dat alles na doet van zijn grote zus.
Juist, mijn kinderen. Allebei een geschenk uit de hemel, maar volgens mij is er per ongeluk een kruimeltje hel meegekomen.
Het hoort er allemaal bij, de opstandigheid, de drukte, het manipuleren. En als ouder weet je dat ze soms in al deze aspecten tot het uiterste gaan, maar soms zou ik willen dat ze een pauze knop hadden. Mijn allerliefste heeft nu avonddienst en dat betekent dat ik ze dus alleen eten moet geven, aandacht moet schenken, in de smiezen moet houden en naar bed moet brengen. Samen met mijn allerliefste gaat dat prima! Beetje good cop / bad cop en ze eten allebei hun bordje leeg, krijgen allebei evenveel aandacht (en straf), en gaan allebei op tijd naar bed.
Maar vanavond is het weer zo'n avond dat dat plannetje niet werkt. Op het moment dat ik dit ook schrijf, liggen ze met z'n tweeën naast me op bed elkaar te kietelen en samen te giechelen. Dit is even mijn momentje van rust van vandaag. Gelukkig moet ik morgen nog werken en hebben mijn man en ik 2 weken vrij en kunnen we het ouderschap weer verdelen.
Het klinkt alsof ik het zwaar vind om moeder te zijn, maar integendeel, ik vind het genieten! Door de opstandigheid van mijn dochter merk ik dat zij zich aan het ontwikkelen is en haar eigen persoontje probeert te vinden. Het copycat gedrag van Enzo laat me zien dat hij gelukkig is, want hij schatert bij werkelijk alles wat hij doet.
Ik kan als elke ouder wel uren doorgaan over hoe gek ik op ze ben en hoeveel ik van ze hou, maar soms hoopte ik dat pauze knopje te vinden. Niet omdat ze te druk of te opstandig zijn. Nee, omdat ze al zo snel groot worden...
Enzo: een knuffelig jongetje van bijna 2 dat alles na doet van zijn grote zus.
Juist, mijn kinderen. Allebei een geschenk uit de hemel, maar volgens mij is er per ongeluk een kruimeltje hel meegekomen.
Het hoort er allemaal bij, de opstandigheid, de drukte, het manipuleren. En als ouder weet je dat ze soms in al deze aspecten tot het uiterste gaan, maar soms zou ik willen dat ze een pauze knop hadden. Mijn allerliefste heeft nu avonddienst en dat betekent dat ik ze dus alleen eten moet geven, aandacht moet schenken, in de smiezen moet houden en naar bed moet brengen. Samen met mijn allerliefste gaat dat prima! Beetje good cop / bad cop en ze eten allebei hun bordje leeg, krijgen allebei evenveel aandacht (en straf), en gaan allebei op tijd naar bed.
Maar vanavond is het weer zo'n avond dat dat plannetje niet werkt. Op het moment dat ik dit ook schrijf, liggen ze met z'n tweeën naast me op bed elkaar te kietelen en samen te giechelen. Dit is even mijn momentje van rust van vandaag. Gelukkig moet ik morgen nog werken en hebben mijn man en ik 2 weken vrij en kunnen we het ouderschap weer verdelen.
Het klinkt alsof ik het zwaar vind om moeder te zijn, maar integendeel, ik vind het genieten! Door de opstandigheid van mijn dochter merk ik dat zij zich aan het ontwikkelen is en haar eigen persoontje probeert te vinden. Het copycat gedrag van Enzo laat me zien dat hij gelukkig is, want hij schatert bij werkelijk alles wat hij doet.
Ik kan als elke ouder wel uren doorgaan over hoe gek ik op ze ben en hoeveel ik van ze hou, maar soms hoopte ik dat pauze knopje te vinden. Niet omdat ze te druk of te opstandig zijn. Nee, omdat ze al zo snel groot worden...