Ik ben van Indische afkomst, en bij ons is bijgeloof en het bovennatuurlijke een normaal fenomeen. Alles gebeurt met een reden. Zo ben ik dus opgegroeid met bepaalde gedachten en ideeën, begrippen en routines. Zo mocht ik bij mijn opa en oma nooit 3 koekjes pakken, maar 2 of 4, want 3 van iets brengt ongeluk. En tussen 1 en 3 's nachts is te tijd dat de geesten de wereld van de levenden bezoeken -was ik als klein meisje rond die tijd nog wakker en moest ik naar bed, dan rende ik dus letterlijk naar mijn kamer, want ik wilde geen geest tegen komen op de trap!
Je mag denken wat je wilt over dit onderwerp, daar zijn wij immers allemaal vrij in, maar ik geloof er heilig in dat er iets is naast de wereld zoals wij die in het hier en nu kennen, er is iets "daar" zodra wij onze laatste adem uitblazen. Ik heb ook meerdere momenten in mijn leven gehad met gebeurtenissen die dat voor mij bewijzen. Natuurlijk heb ik alles geprobeerd te verklaren ("het was de wind", of "dat was gewoon een muisje"), maar er zijn nu eenmaal een paar dingen gebeurd die ik tot op de dag van vandaag niet kan verklaren.
Ik was een jaar of 14, denk ik, toen ik mij aan het optutten was voor het jaarlijkse schoolfeest. Mijn radio stond loeihard aan (ik was op dat moment toch alleen thuis) en al dansend en zingend huppelde ik van mijn kamer naar de badkamer, en weer terug. Op mijn tv stond mijn wekker, een vierkant apparaat met verschillende felle kleuren, en deze was best zwaar. Na ongeveer de 26e keer dat ik terug mijn kamer in liep, zag ik dat mijn wekker niet op de tv stond, maar vóór de tv, op de grond. Ik dacht nog dat hij misschien was gevallen door al mijn geraas, en dat ik het niet heb horen vallen, want ja, de muziek stond aan. Dus zonder na te denken zette ik het weer terug op de tv en ging verder met optutten. Hup, weer naar de badkamer, en weer terug, en verdomd, nu stond de wekker wéér op de grond, op dezelfde plek al net. Ik kreeg wat kippenvel, maar zette het ding voor de tweede keer terug, en vervolgde mijn weg weer naar de badkamer. Nadat ik tevreden was met het geschilder op mijn gezicht, liep ik de badkamer weer uit en tot mijn verbazing -lees: schrik- lag mijn veren boa (die overigens IN mijn kast hing) kaarsrecht langs de drempel van mijn slaapkamerdeur. Op dat moment wist ik zeker dat ik niet gek was, vond het wel welletjes, en stormde de trap af naar beneden en wachtte tot mijn moeder weer terug was.
Je mag denken wat je wilt over dit onderwerp, daar zijn wij immers allemaal vrij in, maar ik geloof er heilig in dat er iets is naast de wereld zoals wij die in het hier en nu kennen, er is iets "daar" zodra wij onze laatste adem uitblazen. Ik heb ook meerdere momenten in mijn leven gehad met gebeurtenissen die dat voor mij bewijzen. Natuurlijk heb ik alles geprobeerd te verklaren ("het was de wind", of "dat was gewoon een muisje"), maar er zijn nu eenmaal een paar dingen gebeurd die ik tot op de dag van vandaag niet kan verklaren.
Ik was een jaar of 14, denk ik, toen ik mij aan het optutten was voor het jaarlijkse schoolfeest. Mijn radio stond loeihard aan (ik was op dat moment toch alleen thuis) en al dansend en zingend huppelde ik van mijn kamer naar de badkamer, en weer terug. Op mijn tv stond mijn wekker, een vierkant apparaat met verschillende felle kleuren, en deze was best zwaar. Na ongeveer de 26e keer dat ik terug mijn kamer in liep, zag ik dat mijn wekker niet op de tv stond, maar vóór de tv, op de grond. Ik dacht nog dat hij misschien was gevallen door al mijn geraas, en dat ik het niet heb horen vallen, want ja, de muziek stond aan. Dus zonder na te denken zette ik het weer terug op de tv en ging verder met optutten. Hup, weer naar de badkamer, en weer terug, en verdomd, nu stond de wekker wéér op de grond, op dezelfde plek al net. Ik kreeg wat kippenvel, maar zette het ding voor de tweede keer terug, en vervolgde mijn weg weer naar de badkamer. Nadat ik tevreden was met het geschilder op mijn gezicht, liep ik de badkamer weer uit en tot mijn verbazing -lees: schrik- lag mijn veren boa (die overigens IN mijn kast hing) kaarsrecht langs de drempel van mijn slaapkamerdeur. Op dat moment wist ik zeker dat ik niet gek was, vond het wel welletjes, en stormde de trap af naar beneden en wachtte tot mijn moeder weer terug was.